9/11 2001. Iedereen kan dit zich nog goed herinneren; waar je was, met wie je was en hoe verschrikkelijk de beelden waren op TV. Bij deze datum denk je snel aan New York en de ramp met de Twin Towers van het World Trade Center. Maar achter deze grauwe dag zit nog een ander verhaal. New York was onveilig en vliegtuigen waren genoodzaakt ergens anders te landen.
Zo werden 38 vliegtuigen met daarin totaal zo’n 7000 passagiers, richting het plaatsje Gander geleid; een plaats op het eiland Newfoundland in Canada. Gander, een klein dorpje waar zelfs nog minder mensen wonen dan passagiers aankwamen. Beide partijen onzeker over wat hen te wachten stond.
Verhaal
De musical verteld het verhaal van de bewoners uit Gander en omstreken en de passagiers al komen de passagiers wel meer aan bod. De passagiers zie je eerst in angst want er heerst veel onduidelijkheid over de wijziging van route. Daarnaast wil iedereen ook z.s.m contact hebben met het thuisfront of werk om in ieder geval te laten weten hoe het met hem/haar gaat maar ook of daar alles goed is.
De bewoners van Gander maken zich vooral druk over hoe om te gaan met de situatie; waar laten we iedereen, wat doen we met eten, hoe zit het met de taal, kleding, kinderen, dieren etc.? Wanneer de passagiers eindelijk uit de vliegtuigen zijn en de dorpsbewoners bijgestaan worden door het leger, kan iedereen ondergebracht worden en geholpen worden maar hoe dan verder?
Musical
De musical start met een open doek en bomen op het toneel. In de bomen zitten veel lampen en de achterwand is gemaakt van hout. De lichten worden veel gebruikt voor verschillende kleuren om sferen weer te geven in de voorstelling. Het combo zit op het podium achter de bomen en zijn met ongeveer 6 á 7 mensen. De muziek heeft een wat Ierse sound wat het landelijke en het dorpse goed uitdrukt. Op het podium stonden verder veel stoelen en had een draaischijf. Verder enkel een tafel maar meer niet. Meer had het ook echt niet nodig.
De vliegtuigen werden uitgebeeld met stoelen en kon zo omgebouwd worden naar het cafe in het dorp. De wisselingen gaan soms zo snel dat je in het begin wel even moet opletten. Ook de spelers wisselen regelmatig van rol door jas aan jas uit, muts op muts af. De kracht van het spel moet het hem doen en dit was bij alle spelers zeer sterk. Iedere speler had een tweede soms wel derde personage die gespeeld moest worden en dat is niet niks in een stuk die ook veel emotie vraagt en een rode draad.
De gezamenlijke stukken worden stevig neergezet en de spelers klappen of stampen vaak mee om de beat nog meer aan te zetten. Je voelt dat de cast het draagt en dat iedereen een belangrijk onderdeel is van het stuk. Het raakt je omdat je weet dat alle verhalen waargebeurd zijn en al deze mensen echt bestaan. Het zijn te veel verhaallijnen die in elkaar overlopen om elk verhaal te vertellen maar wat onder andere wordt aangehaald is hoe de dorpsbewoners omgaan met homoseksualiteit, andere culturen en geloof.
Als je het niet erg vindt om 1.5 uur zonder pauze naar een topshow te kijken; Gaan!
Cast: Jenna Boyd, Nathanael Campbell, Clive Carter, Mary Doherty, Robert Hands, Helen Hobson, Jonathan Andrew Hume, Harry Morrison, Emma Salvo, David Shannon, Cat Simmons, Rachel Tucker.
Door: Marieke Visser
