Op zondagavond 14 april ging in het DeLaMar Theater in Amsterdam 't Schaep met de 5 Pooten in première.
Miljoenen mensen leefden zowel in 1969 als in 2006 mee met de sores van Doortje, Kootje, Lukas, Lena, Riek, Arie en Opoe.
’t Schaep met de 5 Pooten blijft nieuwe generaties boeien en fascineren, dankzij de onvervalste en tijdloze Amsterdamse gein en de onvergetelijke, geniale melodieën van Harry Bannink. Daarom gaan we nog één keer terug naar het café met zijn ontroerende, venijnige, hartveroverende, hilarische stamgasten.
Nog één keer zien we alle personages in een nieuw, fris verhaal lief, leed, grapjes en liedjes met elkaar delen.
Het cafe, waar het altijd gezellig is, is tijdens de eerste akte een beetje tam. De humor en grappen die worden gemaakt komen nog niet echt tot z'n recht. De scènes zijn niet te lang, maar toch voelt het alsof het nog niet op gang komt. Tijdens de tweede akte gaat dit gelukkig een stuk beter, hier komt het verhaal op gang, de grappen komen beter over en krijg je het gevoel dat ze echt lol beleven.
De cast, bestaande uit Eva van der Gucht, die rol van Doortje op zicht neemt, neemt het publiek mee in het gevoel van wensen, verlangen en laat iedereen weer herinneren dat er eigenlijk altijd wensen te over zijn, ongeacht over hoeveel flesjes je zal wrijven. Jeroen van Koningsbrugge in de rol van Kootje, vormt een mooi duo samen met Eva. Het wensen, verlangen, durven en doen wordt door hen samen mooi uitgevoerd.
John Buijsman, die de rol van Arie vertolkt heeft de lachers op z'n hand en zorgt dan ook voor de meeste humor tijdens het stuk. Hij deelt lief en leed met Ellen Pieters, in de rol van Riet, en dit is eveneens een mooi duo met een 'warme oorlog' voor elkaar.
Het decor is verassend, leuk en creatief opgezet. De wisselingen verlopen erg vlot en vlekkeloos van de ene naar de andere scène. Iemand die overigens zeker niet vergeten mag worden en waarvan de naam genoemd mag worden is Daan Wijnands. Zijn choreografie is voor dit stuk simpel en creatief, en zijn eigen signatuur is duidelijk te herkennen. Het is minimalistisch maar groot genoeg en een mooie toevoeging in het stuk.
Het verhaal is dan niet erg diepgaand, maar de boodschap is duidelijk "we benne op de wereld om mekaar, om mekaar, te helpen niewaar?"
