Op vrijdagavond ging in Almelo het theaterspektakel Het Verzet Kraakt in première, een voorstelling bestaande uit een professionele hoofdcast aangevuld met amateurspelers. De voorstelling gaat over de grootste bankroof aller tijden en is een eerbetoon aan de mannen en vrouwen uit het verzet die een bijdrage leverden aan deze verzetsdaad waarvoor vanuit Londen schriftelijk toestemming werd gegeven door de Nederlandse regering. Deze bankroof vond plaats in november 1944 en bestond uit een buit van 46,1 miljoen gulden.
Het Verzet Kraakt speelt zich af op het Indiëterrein, een oud industrieterrein aan de rand van het centrum. Een ideale locatie voor een voorstelling als deze. Bij binnenkomt worden er telkens kleine groepen het terrein opgelaten waar als eerste de historische trein De Blauwe Engel is te zien. Rondom de trein lopen al figuranten waaronder Duitse soldaten met wie je als bezoeker eventueel op de foto kunt gaan.
Vervolgens loop je door naar de grote hal waar het driegangendiner inclusief eigen wijn geserveerd wordt dat standaard bij de voorstelling hoort (je kunt geen kaarten voor alleen de voorstelling kopen). Het eten wordt geserveerd onder de noemer 'Eten wat de pot schaft' met als achterliggende gedachte dat men in oorlogstijd ook niet veel te kiezen had qua eten en men niet kieskeurig kon zijn. Een hele operatie voor zo'n 1400 mensen, onze complimenten voor de koks want het eten smaakte goed.
Na het eten, waar overigens ruim de tijd voor was, werden alle bezoekers verzocht om de hal te verlaten en op de overdekte tribunes plaats te nemen waarna de voorstelling kon beginnen. De opening in het bijzonder brede decor was erg mooi op de manier zoals de grote lege ruimte volledig werd opgevuld door de zang van het ensemble.
Het verhaal werd verteld door Herman Höften (gespeeld door Bert Geurkink) aan journalist Hein Cannegieter (Laurens van Lottum) van Het Vrije Volk. Beiden zaten goed in hun rol en boeiend was de strijd van Herman die moeite had met het uiteindelijk vertellen van het volledige verhaal en de waarheid. Laurens van Lottum speelde op bijzonder natuurlijke wijze. Dit gold ook voor de rest van de cast en het ensemble, erg sterk qua spel en zang waarbij Ellen Kremers (prachtige stem!) en Jochem Smit er uitsprongen.
Wat niet helemaal goed uit de verf kwam was het Almelose dialect. Enerzijds waren er diverse acteurs die het dialect niet onder de knie hadden waardoor het geforceerd en niet authentiek klonk. Anderzijds was het dialect soms lastig te volgen voor mensen die niet uit Almelo of nabije omgeving afkomstig waren. Tegelijkertijd waren er ook diverse dialogen in het Duits, helaas niet zo goed te volgen voor bezoekers die geen Duits spreken.
Zoals gezegd was het decor breed opgezet waarbij ook de grote watertoren op het industrieterrein werd gebruikt. Het decor bracht goed de grillige sfeer over van de Tweede Wereldoorlog, mooie belichting en creatief was het gebruik van twee rails.
Ondanks dat de voorstelling buiten was klonk het geluid goed. De bank waar het hele verhaal omdraait was misschien net iets te simpel opgezet en voelde niet helemaal als een echte 'bank'.
Een mooie toevoeging was het gebruik van de voertuigen zoals een auto, vrachtwagen en een brommer. De vrachtwagen begaf het toen deze weg moest rijden maar dit werd goed opgelost door de cast waardoor het niet storend was.
Een openluchtvoorstelling op deze manier is bijzonder maar heeft als nadeel uiteraard dat het weer niet altijd gunstig is. Helaas voor de acteurs (en de mensen op de eerste rij) begon het deze avond vlak na de start van de voorstelling te regenen, gelukkig duurde dit niet heel lang en bleef het vervolgens de rest van de avond droog. Gezegd moet worden dat ondanks de regenval alle acteurs onvermoeid verder speelden. Voor bezoekers die zaten op de eerste rijen waren er poncho's beschikbaar.
Al met al was het zeker een geslaagde avond en werd door de toevoeging van het driegangendiner en het achteraf kunnen borrelen bij Café Frielink (een onderdeel uit de voorstelling) een mooie boeiende totaalbeleving neergezet.
Door: Michel Wester
