Vrijdagavond 6 december ging We Will Rock You in première in AFAS live in Amsterdam. De musical is geschreven door de Britse comedian Ben Elton, geregisseerd door de Italiaanse regisseur Massimo Piparo en kenmerkt zich door de hits van de band Queen.
De originele versie van We Will Rock You ging op 12 mei 2002 in het Dominion Theatre op West End in première en was daar meer dan 4.600 voorstellingen te zien. In Nederland draaide We Will Rock You van 21 augustus 2010 tot en met 13 augustus 2011 in het Beatrix Theater in Utrecht. Hoofdrollen waren er voor onder andere John Vooijs, Charly Luske, Antje Monteiro, Pia Douwes, Paul Donkers en Marjolein Teepen.
In de eerste helft voor de pauze wordt de toon gelijk gezet. Muzikaal staat de show als een huis. Alle zangers en zangeressen op het podium zijn vocaal erg sterk; in ensemble maar ook als solist. Anastacia blinkt uit als Killer Queen en laat haar welbekende stemgeluid horen. Ook het acteerwerk verrast zeer positief. Ze maakt haar rol als Killer Queen eigen en weet zelfs een creatieve verwijzing te doen naar haar eigen zangcarrière.
Verder in de show word ook door andere deelnemers op gepaste wijze humor ingezet om het verhaal op te leuken. Nieuwere pop en rock hits worden droom elementen van Galileo genoemd en worden in combinatie met juiste timing en af en toe onjuiste uitspraak goed ontvangen door het publiek. Stanley blinkt uit als Khashoggi, de rol was sterk en hij deed bij het zingen niet veel onder voor Anastacia. Het duet tussen Killer Queen en Khashoggi is daarom echt een succes.
De twee hoofdrolspelers, Scaramouch en Galileo vallen helaas erg tegen. Niet qua zang, maar qua acteerwerk en uitspraak. Beide zijn van Italiaanse afkomst en dit is terug te horen in hun Engelse uitspraak. Het lijkt alsof zij teveel nadruk leggen op het duidelijk uitspreken van de tekst, waardoor de emoties van beide rollen niet goed overkomen op het publiek en grappen doorgaans ook niet vallen.
Britney Spears en Ozzy Ozbourne maken daar gelukkig weer wat voor goed. Zij hebben beide humoristische karakters welke plezierig worden ontvangen. Over deze vier valt niets aan te merken op de zang. Echter in sommige delen van de show heeft het acteren de overhand. Hierdoor worden de stukken met Scaramouche en Galileo wat saai en zit je als publiek te wachten totdat het volgende prachtige nummer van Queen weer aan bod komt.
Het decor bestaat uit een grote kroon, opgedeeld in vier bogen die in de voorstelling telkens anders wordt samengesteld, waar men via trappen door en rondom heen kan lopen. Het gehele deel wordt door de voorstelling heen vaak rondgedraaid, zodat men een ander toneelbeeld krijgt. Helaas lopen deze wisselingen niet altijd even soepel en dit kon waarschijnlijk ook een stuk sneller gedaan worden. Dit zou bijdragen aan een vlottere show, die wel erg lang duurt voor het simpele verhaal wat vertelt wordt.
De live band rockt de zaal plat en bij enkele nummers krijgen zij de juiste aandacht in de show. Dit gebeurt bij het draaien van het podium, waardoor je dan de live band krijgt te zien. Dit heeft een leuk effect op het publiek, echter past dit niet altijd goed in het verhaal. Galileo is namelijk op zoek naar een muziek instrument en deze zie je dus in de live band vaak genoeg terug op het podium. Dit zorgt soms voor verwarring.
Het slotapplaus was swingend met de gehele cast op het podium. Het publiek ging toen pas echt uit z'n dak met natuurlijk de top-nummers We Are The Champions, We Will Rock You en uiteraard als slotstuk Bohemian Rhapsody. Het verhaal is zoals gezegd minimaal en door het gebrek aan duidelijke emotie komt dit verhaal niet tot zijn recht. Al met al maakt de muziek en de zang veel goed voor de rest van de show.
Bron: Anne Olde Hartmann
Scenefoto's: Wim Lanser en Margot de Heide
