Alles behalve een doodgewone maandagavond. Sterker nog: als al onze maandagavonden zo zouden zijn zou het leven nooit en te nimmer saai worden. We zaten maandagavond bij Kiss of the Spider Woman in een van onze favoriete theaters Het Zonnehuis.
Vanaf het moment dat je de zaal in loopt zit je in het verhaal. De gehele zaal bedekt met elastiek, op het podium een eenzame kooi met 2 bedden en uit de luidsprekers musicalmuziek die onze oren doet verblijden. Laat het verhaal maar beginnen!
Het verhaal begint als Valentin (René van Kooten) in de cel wordt gegooid bij Molina (Alex Klaasen). Molina zit al een tijd in de cel vanwege het ontucht plegen op een minderjarigen jongen, Valentino is opgepakt voor het verstrekken van een vals paspoort aan een vluchteling. Daar waar Valentino schuchter, chagrijnig en nukkig is heeft Molina de zin in het leven gevonden door zich te richten op de grote actrice Aurora (Marjolein Teepen). Het saaie gevangenisleven wordt opgeleukt door sjaaltjes en showdance. Een perfecte combi.
Eerst moet Valentin niets van Molina weten maar Molina denkt daar anders over. Hij gelooft in Valentin. Na enige tijd komt de gevangenisdirecteur (Mike Reus) met een goed bod. De moeder van Molina, zijn enige echte liefde, is ernstig ziek en wanneer Molina de namen kan vertellen waarmee Valentin heeft samengewerkt mag Molina vervroegd vrij om voor zijn moeder te zorgen.
Molina begint meer voor Valentin te voelen en beschermt hem zolang als hij kan. In voor en tegenspoed staat Molina aan Valentins zij. Ze groeien steeds verder naar elkaar toe... Zou er meer zijn dan alleen vriendschap? Tussendoor komt Aurora voorbij, op sommige momenten ook wel Spinnenvrouw. Ze kust de mannen die bijna zijn overleden en neemt ze mee. Lukt het de jongens weg te blijven van de Spinnenvrouw?
Als recensent ben je altijd kritisch aan het kijken naar een stuk. Altijd probeer je nog kleine verbeterpuntjes ergens uit te halen en altijd bedenk je je: "is dit hetgeen dat ik graag wil zien?" In het geval van Kiss of the Spiderwoman kunnen wij je een ding verzekeren. Ja! Dit wil/moet/zal je zien.
De perfectie waarin het toneelspel wordt gespeeld en de dansen worden gedanst is ongekend. Tot in detail geen schoonheidsfoutje te bedenken.
De nummers, geschreven door John Kander en Fred Ebb waren erg mooi. Een herhaling van Spinnenvrouw waar je de kriebels van krijgt. Het nummer Lieverd, gezongen door Rene, Alex en Marjolein was ontroerend maar toch wel als klapper was natuurlijk het nummer "kus van de Spinnenvrouw" uiteraard gezongen door Marjolein.
Het ensemble heeft zowel met muziek als a capella de hoofdrollen op hoog niveau versterkt. Dansen en zingen tegelijk? Geen probleem. Het publiek leefde de pijn, de vrolijkheid en de vertederende momenten mee. Knap hoe elk ensemblelid dubbele rollen wist te vertolken zonder dat het opviel. En het dan nog maar niet te hebben over de snelle kleding wissels van zowel ensemble als hoofdrollen. Een keer knipperen met je ogen en de cast stond weer voor je in de meest prachtige kostuums
Beginnend bij Marjolein, het lijkt wel of ze alles kan. Zingen, dansen, acteren. Ze kruipt in een rol alsof het haar tweede natuur is. Eerst een jazznummer nummer dansen waar menig mens al uitgeput van raakt om naar te kijken om vervolgens ook nog eens een nummer met zodanig volume te zingen dat een microfoon overbodige luxe is.
En dan is er Rene, tja.. Daarvan wisten we het natuurlijk al: geboren om op het toneel te staan. Met zijn tedere stem weet hij meerdere malen de tranen in onze ogen te zingen. De chemie tussen René en Alex is uitzonderlijk. De momenten dat ze elkaar op het toneel niet uit kunnen staan als de de momenten dat ze elkaar niet los kunnen laten zijn ontroerend.
Last But not least, Alex. Nog niet eerder hebben we iemand op het podium gezien die met het kleinste gebaar zoveel humor op het toneel kan brengen. Alex maakt het aantrekkelijk om een misdaad te begaan en bij de jongens in de cel te belanden.
Kiss of the Spiderwoman is een betoverende musical. Een musical zoals musicals horen te zijn. Hij is nog te bewonderen tot 20 november in het Zonnehuis.
Door: Ellen Molenkamp
