Maandagavond 12 oktober was Musicalweb.nl bij de première van Murder Ballad in De Goudse Schouwburg in Gouda. Hoofdrollen in de productie worden gespeeld door Vajèn van den Bosch, Buddy Vedder, Cystine Carreon en Jonathan Demoor.
Murder Ballad vertelt het verhaal van Sara een jonge twintiger vol ambitie, die alles uit het leven haalt wat erin zit, tot ze de kalmere Michael ontmoet en een gezin sticht. Alles lijkt goed te gaan, tot ze na jaren een oude vlam van vroeger tegen het lijf loopt en begint te twijfelen of ze wel de juiste levenskeuzes heeft gemaakt.
Het verhaal wordt prachtig gebracht door onder andere de vertelster, gespeeld door Cystine Carreon. Zij heeft een krachtige stem en maakt goed contact met het publiek, waardoor zij het verhaal goed over kan brengen. De rol van vertelster is verassend en gepast aanwezig. Tussendoor speelt Cystine ook nog op de viool, wat een mooi effect geeft aan het verhaal op diverse momenten. Het stuk is volledig doorgecomponeerd, wat in dit geval, prachtig wordt neergezet. Tijdens de voorstelling merk je niet dat er geen dialogen zijn. De scenes lopen goed in elkaar over en er wordt goed gebruik gemaakt van rust en stilte op de juiste momenten. Cystine als rol van vertelster speelt hier een grote rol in.
De rol van Sara wordt vertolkt door Vajen van den Bosch, waarmee zij duidelijk een heel mooie dubbelrol vertolkte. Ze bracht de emoties en spanningen weer in de constante strijd tussen het stabiele leven met haar man en kind en het verlangen naar haar leven vroeger met haar minnaar. Haar zang was krachtig en emotioneel, waarbij je vooral bij haar solo stukken aan haar lippen hangt. In haar spel zie je de strijd die zij voert en merk je het verschil tussen de twee verschillende Sara’s. Vajen maakt dit met zowel klein als groot spel, heel mooi kenbaar aan het publiek.
Buddy Vedder vertolkt in het verhaal de rol van de man van Sara, Michael. Deze rol is anders dan dat we gewend zijn van Buddy, maar hij speelt het geweldig. Michael komt over als een rustige man, houdt van poëzie en krijgt samen met Sara een kind Semmie. Hoe Buddy en Vajen laten blijken dat het kind er is, wordt mooi gespeeld. Hoewel er dus geen attributen of andere spelers aan te pas komen, ga je mee in het acteerwerk van hen, en 'zie' je duidelijk waar het kind is en wat het doet. Ook de momenten dat hij in de ‘keuken’ stond en in de ‘badkamer’ zijn stropdas goed doet, worden prachtig gespeeld door Buddy en je vergeet bijna hoe leeg het podium is.
De laatste van de cast is Jonathan Demoor. Hij speelt de rol van Tom, de minnaar van Sara. Met bepaalde trekjes laat hij merken hoe stoer en soms ongeïnteresseerd hij is. Jonathan zet een duidelijk karakter neer, en maakt daarmee een groot verschil met de rol van Michael. De strijd die Tom heeft, wordt door Jonathan mooi vertaald, door onder andere de krachtige stukken die hij zingt. Zijn zang is sterk en rauw, wat helemaal past bij het karakter van Tom.
De harmonieën op het podium tussen de vier cast leden waren erg mooi. Het was verassend wanneer iemand een solo stuk had en er zich plotseling één of twee personen bij voegden voor een samenspel. Soms leek het alsof Buddy wat moeite had om de anderen bij de houden of wellicht iets voorzichtig was, terwijl hij niet onderdeed voor de anderen. Buddy was zeker in de laatste solo stukken, zowel als zang als spel zeer goed.
Hoewel het decor summier aangekleed is, wordt er goed gebruik gemaakt van de attributen en de looproutes door de gespannen witte strepen op het podium (dit is een barcode), mede ook met oog op de richtlijnen van het RIVM. Dit werd ook creatief opgelost met de piano op het podium, welke werd gebruikt als bar, en de twee losse bedden, die uiteindelijk samen een tweepersoons bed vormden (maar wel met afstand er tussen). Het wisselen van de attributen deden de acteurs ook zelf op het toneel, zeer onopvallend, waarbij de rust werd bewaard op het podium en je echt mee werd genomen in het verhaal.
De richtlijnen zeggen dat, gezien het een contactberoep is, de acteurs wel bij elkaar mogen komen, maar met het zingen moet er afstand bewaard wordt. Dit bracht een uitdaging mee voor de acteurs om de intimiteit tijdens het zingen vorm te geven. Als er niet gezongen werd, waren de acteurs dicht bij elkaar en konden ze de intimiteit goed onderstrepen in het verhaal. Bij de zang was hierdoor de afstand niet storend. De acteurs lieten ook op afstand die intimiteit naar voren komen en probeerden zoveel mogelijk op afstand contact met elkaar te maken. In spel was het prachtig om te zien.
De doorgecomponeerdemusical heeft een verassend verhaal, sterke zang en muziek, is vlot en meeslepend, waardoor je als publiek geboeid bent van begin tot einde. Het is een heerlijke avond musical met een rock tintje en een verassend einde.
Afhankelijk van de maatregelen die op dinsdagavond 13 oktober is het uiteraard afwachten of de musical verder te zien zal zijn.
Door: Anne Olde Hartmann
Scenefoto's: Annemieke van der Togt
