Op donderdagavond 3 oktober ging in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam The Book of Mormon in première. The Book of Mormon is na PIPPIN, The Curious Incident of the Dog in the Night-Time en Sunset Boulevard de vierde show in de serie, Broadway aan de Amstel.
The Book of Mormon verhaalt over de naïeve mormonen (“Elders”) Kevin Price en Arnold Cunningham die als missionarissen naar Oeganda worden gestuurd om de plaatselijke bevolking te bekeren tot de Mormoonse kerk. Eenmaal gearriveerd worden ze geconfronteerd met de verschrikkelijke omstandigheden in Afrika en loopt hun missie niet zoals gepland.
De musical werd bedacht, geschreven en gecomponeerd door Trey Parker en Matt Stone, bekend als de makers van de animatieserie South Park, in samenwerking met songwriter Robert Lopez die o.a. ook schreef aan Avenue Q. Dit wetende is het vooraf al duidelijk dat het een voorstelling is die bepaalde grenzen opzoekt en ook zeker zal overschrijden. Waarbij natuurlijk centraal staat dat het Mormoonse geloof scherp op de hak wordt genomen.
Direct vanaf het begin heeft de musical een vlot tempo en dit blijft aan tot aan het einde van de voorstelling. De voorstelling begint met een korte introductie van het Mormoonse geloof en aanbellende missionarissen wat direct al voor de nodige hilariteit zorgt. Snel daarna worden missionarissen Kevin Price en Arnold Cunningham uitgekozen om (tot hun spijt) af te reizen naar Oeganda. Nog voor ze op het vliegtuig stappen worden de eerste clichés over Afrika al uit de kast getrokken met onder andere Rafiki uit The Lion King die het podium op springt.
Eenmaal gearriveerd in Oeganda komen Elder Price en Elder Cunningham er al snel achter dat Afrika niet is zoals in de The Lion King wordt getoond. Hun bagage wordt bij aankomst direct gestolen door generaal “Butt Fucking Naked”. De politie is echter helaas op twee dagen afstand. De oplossing wordt door de lokale bevolking geboden middels de kreet “Hasa Diga Eebowai”, die eigenlijk volledig haaks staat op de missie die ze hebben. “Hasa Diga Eebowai” blijkt namelijk “Fuck You God” te betekenen. Iets waar de Elders pas halverwege het nummer op hilarische wijze achter komen. Het nummer is een uiterst grove variant op Hakuna Matata, inclusief middelvingers en al. Naast de verwijzingen naar The Lion King zijn er o.a. ook verwijzingen naar series als Star Trek en Star Wars. Zo is Darth Vader meerdere keren te zien en zelfs een Jedi.
Het spel van Conner Peirson die de rol van Elder Cunningham vertolkt is geniaal. In het begin gaat het om een onzekere jongen zonder vrienden met een hele grote fantasie die uiteindelijk zal uitgroeien tot een zelfverzekerde missionaris in Oeganda. Het is prachtig om te zien hoe hij de Afrikaanse gemeenschap weet te overtuigen van het Mormoonse geloof waar hij met al zijn fantasie een flinke eigen draai aan heeft gegeven. Dit helaas tot verontwaardiging van de Mission President.
De rol van Elder Price werd gespeeld door Alex James-Hatton. Hij ging voor de tweede keer het podium op in deze rol en speelde deze bijzonder goed. Hij speelt een Elder Price die in het begin erg vol van zichzelf is, wat tot uiting komt in een nummer waarin hij aangeeft dat het eigenlijk vooral om hem draait, in plaats van zowel Elder Cunningham als hijzelf. Later komt hij erachter waar het in het leven in werkelijkheid om draait.
De nachtmerrie die elke Elder wel eens schijnt te teisteren (Spooky Mormon Hell Dream) is een van de scenes die er uit springt. Bizar om te zien; de combinatie van het licht, decor en de bijzondere personages zorgen voor een knallend geheel op het podium. In deze groots opgezette scene komen mensen als Hitler, Jeffrey Dahmer, Johnnie Cochran en Dzjengis Khan voor die op een absurde manier worden gespeeld. Ook is er een rolletje voor Lucifer en zelfs Starbucks. Na al het geweld van deze scene volgt al snel een scene tussen Elder Cunningham en Nabulungi (Nicole-Lily Baisden), het meisje in het dorp die voorganger wordt van de bekeringen van haar Afrikaanse volk. In deze scene springt de vonk tussen beide personages definitief over en dit wordt prachtig gespeeld door beide acteurs.
Het geldt echt voor alle acteurs dat zij gedurende de gehele voorstelling vol overtuiging acteren, zingen en dansen. Alles klopt en is strak geregisseerd. Een groot compliment moet aan het voltallige ensemble gemaakt worden; niet alleen aan de solisten. Alles wordt zò vakkundig uitgevoerd dat zij de hele musical naar een waanzinnig niveau tillen. Opvallend zijn ook alle details waarmee de puntjes op de i worden gezet. Zo kan Elder Cunningham de naam van Nabulungi maar niet onthouden en maakt hier telkens varianten van als Netflix, Nala en zelfs Necrophilia. Maar er zijn ook een hoop kleine effecten en verrassingen die qua timing allemaal exact goed uitkomen. Dit alles aangevuld met catchy liedjes en een fantastisch live-orkest.
Maar The Book of Mormon heeft meer in zich dan alleen de absurdistische verhaallijn. De diepere laag achter alle grofheid en spektakel is wel dat het geloof je ook echt iets kan bieden. Waar je ook in gelooft; als het je verder helpt is het oké, lijken de makers te willen zeggen. Maar bijvoorbeeld ook de manier waarom “het westen” met de derde wereld om springt wordt ter discussie gesteld. Uiteindelijk blijkt in het stuk de Afrikaanse bevolking helemaal niet zo dom als wordt aangenomen. Men blijkt heel goed een scheiding te kunnen maken tussen realiteit, geloof en symboliek en daarbij over een enorme dosis humor te beschikken.
The Book of Mormon is een komische, hysterische productie van zeer hoogstaande kwaliteit en een absolute aanrader. Alle heilige huisjes worden omver geschopt en eigenlijk kent het stuk geen grenzen qua absurditeit. De musical werd al eens bekroond tot de beste musical van deze eeuw en deze titel is meer dan terecht.
Nog te zien tot eind deze maand in Koninklijk Theater Carré.
Door: Michel Wester en Henk Renting
