No Ponies - Een klassieke ballerino of ‘sletland-pony’ als equivalent voor je midlife?
No Ponies is de nieuwe éénmans-revue van Alex Klaasen, die 8 oktober jl. in premiére ging in het DeLaMar Theater in Amsterdam. Producenten zijn Matthijs Bongertman en Janusz Gosschalk. Alex vertelt in zijn programmaboekje, dat hij zijn ponies-oevre als een vierluik ziet; Showponies 1 was een identiteitsrevue, Showponies 2 was een coming-outrevue, Snowponies een kerstrevue en nu No Ponies een angstrevue. In No Ponies gaat hij dus geheel solo en deelt hij met ons zijn angsten, ook die als kind.
De show staat onder regie van Peter van de Witte, met choreografie van Daan Wijnands, tevens verantwoordelijk voor de staging, en Marijn Rademaker. Met teksten en composities van diverse mensen, waaronder Alex zelf.
In de voorstelling speelt Alex diverse personages, dieren en fantasie-wezens. De show opent met het lied Een Dickpic. De toon is meteen gezet en het lachen is begonnen. Dit is echter niet bij elk nummer. Ook passeren er serieuze nummers, die een diepe indruk maken. Zo tracteert Alex het publiek op het lied 152 W 96th street, een lied over zijn paniek in de periode dat hij in New York verbleef. Prachtige tekst, mooie muziek, goed gezongen en dat in combinatie met zijn goede acteertalent en mooi uitgebeeld in licht. Als publiek voelen en zien we zijn verschillende emoties; een knappe prestatie zet hij hiermee neer.
Hilarisch vinden we de act van De Unicorn, de hele zaal zit schuddebuikend en hardop lachend in de zaal. We kunnen pas weer stoppen met lachen als hij in zijn volgende serieuze act belandt, Nessun Dorma. Dat hij beschikt over een mooi stemgeluid en zangtalent laat hij hiermee overduidelijk horen.
Gedurende de hele voorstelling worden we verrast door de veelzijdigheid van Alex. De show loopt in een lekker tempo door, de teksten zijn heel scherp of dan weer geestig gevonden. Alex start met een bijna leeg toneel, enkel een balletbar staat opgesteld. Hij brengt al zijn rekwisieten zelf op, bouwt het zelf op en ruimt het ook weer af. Voor zijn laatste nummer krijgen we heel geheel onverwacht nog een decorwissel, die ons verrast vanwege de schoonheid ervan.
Het is werkelijk een mooie, ontroerende en lachwekkende show, toch weer anders dan zijn voorgangers. Eenmaal weer buiten voelen we onze gezichtsspieren, een teken dat we enorm gelachen hebben. Daar kwamen we voor en hebben dit volop gekregen.
Door: Léon Berkenbosch
Scenefoto's: Bram Willems
