Op 26 november ademde de Amstelveense Schouwburg Parijs. De foyer werd gevuld met Franse muziek, en ook de toren die het decor vormt van de musical die hier in première ging, was aanwezig — zij het in Lego. Tegen dat decor van staal (of eigenlijk smeedijzer) zien we Ad Knippels als Gustave Eiffel en Soraya Gerrits als dochter Claire in de hoofdrollen; naast een klein gezelschap van ervaren en minder ervaren acteurs.
Het verhaal is niet zo ingewikkeld: Eiffel wil een duidelijke nalatenschap neerzetten in het Parijs dat hij zo liefheeft en kent daarbij de nodige strubbelingen met zijn medewerkers en het bestuur van de stad. Zijn steun en toeverlaat is zijn dochter, nu zijn vrouw al enige tijd overleden is. Maar als ook voor haar de tijd komt om haar eigen pad te volgen en keuzes te maken die wellicht niet die van haar vader zijn, is het verhaal van Eiffel, de musical geboren.
Ad Knippels zet Eiffel neer als een daadkrachtige ondernemer en kunstenaar, maar ook als iemand die zijn menselijke kant wil tonen; hoewel dat niet altijd eenvoudig blijkt. Hierbij wordt hij gesteund door zijn overleden vrouw, gespeeld door Valerie Curlingford die in visioenen aan hem verschijnt. Hij krijgt niet de meest eenvoudig in het gehoor liggende nummers te zingen en moet het in dit stuk vooral hebben van zijn sterke spel.
De meer aansprekende stukken worden door de rest van de voornamelijk jonge cast gezongen, met Soraya Gerrits voorop. Wat een enorm talent heeft zij, zowel qua spel als zang. Zij weet schijnbaar moeiteloos het publiek te raken met haar krachtige en toch gevoelige solo halverwege de voorstelling, maar ook te ontroeren met haar uitstekende spel. Ze heeft een prachtige chemie met zowel Ad Knippels als met haar geliefde, een ingenieur in het bedrijf van haar vader, gespeeld door Ruben van Keer. Hij zorgt voor de grootste komische noot in het stuk en weet meermaals het publiek aan het lachen te brengen. Het stuntelige voorkomen is nergens ècht te groot aangezet en je sluit hem daarom meteen in je hart, zeker ook in zijn mooi gezongen solo.
Naast Dennis Willekens die moeiteloos in één scène meerdere rollen neerzet, slechts geholpen door een ander accent en sjaaltje, heeft het kleine ensemble een belangrijk aandeel in deze productie. Dat blijkt meteen in het openingsstuk, dat door de voltallige cast uitstekend wordt gezongen, geholpen door het goede geluidsontwerp van Bas Paree en arrangement van Peter Favier. Daarnaast spelen bijna alle leden meerdere (grotere of kleinere) rollen wat hun grote veelzijdigheid benadrukt.
Het decor is bescheiden maar doeltreffend en, op een paar changementen na, hetzelfde in de hele voorstelling. Dat werkt op zich prima, maar toch hadden we graag wat meer verschillende beelden gezien. Hier en daar had bijvoorbeeld de setting intiemer gekund door gebruik te maken van een beter lichtontwerp. Ook wierp de regelmatig harde belichting van voren grote schaduwen op het achterdoek waarbij al die beweging soms afleidde van de eigenlijke scene.
Toch moet Goedemorgen Theaterproducties geroemd worden om wederom een nieuw geschreven Nederlandse musical. Het is niet eenvoudig om vanaf nul een aansprekende productie op de planken te brengen, in een tijd waarin het publiek (zeker gezien de vele reprises) maar al te vaak de voorkeur geeft aan bekendere musicals. Met hier en daar een kanttekening is deze producent daar grotendeels, zeker in geslaagd.
Door: Henk Renting
Castfoto's: Musicalweb
Scenefoto's: Dinne van Rongen
