Op 6 september ging het komische theaterspektakel De geheime bende van Losser in première. Een familievoorstelling die tot en met 14 september te zien is in Openluchttheater Brilmansdennen in Losser. Naar een idee van Wilfried Poorthuis met als theaterproducent Gerard Cornelisse, verbonden aan het Wilminktheater in Enschede. De regie is in handen van Anne de Blok.
De cast bestaat uit André Manuel in de rol van vader Willem, Lisa Schol (winnaar van de Musical Award voor aanstormend talent 2024) als dochter Caroline: ‘Caro’, Jan Riesewijk speelt de rol van tante Ria, Bert Eeftink als monteur Paolo en vele lokale talenten. Er is ook een voorprogramma wat plaats vindt op weg naar het theater toe met lokale acteurs en een after-party in het theater met dj.
Voor aanvang zien we een podium dat is volgebouwd met schraagtafels, die verspringend op elkaar gestapeld zijn met veel nostalgische geluidsapparatuur. Het lijkt zo vol te staan, dat ons de vraag rijst hoe daartussen toch gespeeld kan worden. Als de voorstelling eenmaal bezig is, wordt duidelijk hoe goed hier over nagedacht is en hoe de tafels op multifunctionele wijze het spel ondersteunen. Er worden ook verschillende scenes, in dit zelfde decor gespeeld, zonder dat het publiek het doorheeft dat het constant hetzelfde decor is.
Het verhaal, waarvan gezegd wordt dat het over piratenzenders en smokkelavonturen gaat, waarbij er strijd gevoerd wordt over wie de grootste mast heeft, oftewel het meeste bereik, verliep anders dan door ons verwacht. Dit op een positieve manier. Wij zagen een verhaal dat vooral ging over de liefde van een vader voor zijn dochter en vice versa in de wereld van de zendpiraterij. Hierin strijdt de dochter voor haar vader, die zendpiraat is, om zijn vertrouwde zenderfrequentie te kunnen behouden. Vader daarentegen probeert juist iets anders te gaan doen, mede onder druk van zijn vrouw, maar durft dat zijn dochter niet te vertellen. Hij probeert zijn plezier te zoeken in het opzetten van een toneelstuk voor het jaarlijkse dorpsfeest.
In dit toneelstuk zijn vooral rollen weggelegd voor de andere lokale talenten. Erg grappig hoe deze rollen op overdreven wijze uitvergroot worden. De hele voorstelling bevat veel humor en leuke tekstgrappen, een enkele keer voorspelbaar, maar ook dan nog steeds grappig. We horen het publiek, inclusief onszelf, dan ook vaak hardop lachen. Er zit meer diepgang in het verhaal dan je vooraf verwacht, dit vonden wij erg positief.
De muziek die we krijgen te horen varieert van piratenmuziek tot mooie gevoelige nummers, soms door de zanger zelf begeleidt op alleen accordeon of gitaar. Het lied wat Caro zingt met het ensemble op het moment dat ze weet wat haar te doen staat, is een kippenvelmomentje; het ensemble ondersteunt hier met mooi gezang en sterke regie. Het lied dat vader Willem voor de ‘kleine versie’ van dochter Caro zingt is mooi intiem en ontroert; een prachtig klein gehouden lied in dialect, waarin de vaderliefde goed gevoeld wordt.
Het acteerwerk van de hoofdrolspelers is goed. Leuk ook dat er niet alleen op het podium zelf gespeeld wordt, maar dat er tevens door het publiek heen van alles gebeurt. Er is overal wat te zien en te beleven en het verrast op bepaalde momenten.
In het bijzonder willen we het spel van Jan Riesewijk benoemen. Zijn spel als Ria van de wasserette is fantastisch en elke keer heeft hij de lachers op zijn hand. Maar naast dat hij een heel komische en ‘wijn-beluste’ rol neerzet, zien we ook een Ria die een heel kwetsbare gevoelige kant heeft en stiekeme gevoelens voor Paolo koestert. Het hele publiek sluit haar tijdens de voorstelling in het hart.
Wat deze voorstelling extra bijzonder maakt, is het gebruik van de Twentse streektaal. Hierdoor zou het kunnen zijn dat je als niet-Tukker de tekst minder goed kan volgen. Het geeft echter de voorstelling een authentiek en lokaal tintje. Het publiek, en zeker de oudere streekgenoten in het publiek, kunnen het erg waarderen, zij begrijpen de ‘lokale grappen’ direct. Dit is duidelijk waarneembaar aan de reacties die we horen tijdens het spel.
De geheime bende van Losser is erg komisch en hartverwarmend. Met sterke lokale invloeden, veel afwisseling in spel en muziek en een leuk verhaal weet deze productie een hele vermakelijke en leuke avond te brengen.
Door: Léon Berkenbosch en Ragna Wetzels
Scenefoto's: Willem van Walderveen
