‘I solemnly swear that I tell the truth, the whole truth and nothing but the truth.’
Gisteravond waren wij te gast bij de voorstelling A Dozen Angry Lives in het Polanentheater te Amsterdam. Deze voorstelling is de eerste van het nieuwe theatercollectief Pandora werktheater, welke door middel van een leertraject de cast naar een hoger niveau tilt op het gebied van zang, spel en dans.
Bij aanvang van de voorstelling is het publiek getuige van een rechtszaak, waarbij de 12 castleden als jury fungeren. De zaak gaat over een jongen, afkomstig uit de achterbuurt, die zijn vader zou hebben vermoord. Aan de 12 juryleden de onmogelijke taak om uit te maken of hij ‘schuldig’ of ‘niet schuldig’ is en daarmee zijn lot te bepalen. De voorstelling neemt ons mee in de getuigenissen en het bewijsmateraal wat is verzameld om een oordeel te kunnen vellen, waarbij ook het publiek als jury betrokken wordt. Met daarbij de grote vraag of zij als onpartijdigen wel kunnen oordelen over het leven van een jongeman.
Tijdens de gehele voorstelling valt het op dat er uitermate veel aandacht is besteed aan de vormgeving en details. Bij de start wordt de druk om te voldoen aan de verwachtingen van de maatschappij perfect geïllustreerd door het infuus waarmee de jury vast is geketend aan de tafel, waarbij zij allen schuldig stemmen, omdat ieder ander dat ook doet.
Echter, jurylid nummer 8, gespeeld door Leonie de Ruijter, maakt van haar hart geen moordkuil en kijkt verder dan de gegeven feiten. Zij stemt onschuldig. Dit zorgt ervoor dat de jury zich losmaakt van de maatschappelijke verwachtingen en het infuus en zelf gaan nadenken en hun mening uiten. Hiermee is de toon van het stuk gezet.
Gedurende de hele voorstelling wordt met prachtige bewegingen en daarbij goed gekozen arrangementen een reconstructie gemaakt van de moord. De getuigen worden in dubbelrollen gespeeld door een deel van de cast, waarbij subtiele details persoonsveranderingen uitdrukken. Het opzetten van een bril door jurylid nummer 2, gespeeld door Willeke Ngobese, maakt haar de vrouw van de overkant. Daarnaast zorgde de lipstick bij de moeder van de jongen ervoor dat het publiek een totaal ander persoon kreeg te zien. Het spel en de mimiek van beide castleden zorgen daarbij voor een overtuigende dubbelrol.
De moeder van de jongeman, gespeeld door Solveig van Wijngaarden, zong een Nederlandse vertaling van het nummer ‘Your Daddy’s Son’ uit de musical Ragtime. Deze vertolking hiervan was prachtig en zorgde voor een van de hoogtepunten van de voorstelling.
Jurylid nummer 3 schreeuwt tijdens de voorstelling moord en brand wanneer alle juryleden stuk voor stuk kiezen voor onschuldig is uiteindelijk ‘the last man standing’ in zijn overtuiging. Dit werd met verve gespeeld door Niels van der Linden.
Elk castlid zorgt voor een zinvolle bijdrage aan de reconstructie. Ondanks de gelijkheid van elk van hen, komen de persoonlijke karaktereigenschappen tijdens het stuk naar de oppervlakte. Naast de individuele personages smelten zij perfect tot een groep tijdens de groepsnummers, wat duidelijk de klasse en het niveau van de cast laat zien.
De arrangementen worden fantastisch en strak uitgevoerd door musici Mervyn Groot, Emile Chappin, Deborah de Jong en Berber Heerema, die niet alleen hun muziekinstrumenten bespelen, maar ook deel uitmaken van cast, wat een extra diepte geeft aan dit totaaltheater.
De combinatie van de choreografieën, oorstrelende stukken en het geloofwaardige spel maken het een waar spektakel om naar te kijken. Het drama en de humor wisselen elkaar naadloos af tijdens het stuk. Dit zorgt ervoor dat het publiek geboeid blijft tot het einde en je meerdere malen een speld kunt horen vallen.
Pandora werktheater staat onder de bezielende leiding van Panda van Proosdij. Zij ontving in 2014 en 2016 een amateur musical award voor respectievelijk regie en choreografie. Met Pandora werktheater slaat zij een nieuwe weg in en is zij samen met de cast op zoek gegaan naar een theatervorm die onderscheidt en waar mensen graag een kaartje voor willen kopen. Theater waar het publiek graag elk zintuig geprikkeld ziet worden en we kunnen concluderen dat dat is gelukt!
Door: Maaike van Hoesel
Scenefoto's: Andy Doornhein
