Op 26 juli opent Head Over Heels in the Hudson Theatre. Een van de drie oudste theaters op Broadway. De show is al een aantal jaar in ontwikkeling: in 2015 speelde het een aantal maanden op het Oregon Shakespeare festival, vervolgens in the Curran Theatre in San Francisco en daarna kwam de Broadway droom eindelijk uit.
Head over Heels volgt het verhaal van een koninklijke familie die vier voorspellingen van een orakel tegen probeert te gaan. Het verhaal haalt veel elementen uit ‘’The Countess of Pembroke's Arcadia,’’ geschreven in de 16e eeuw door Sir Philip Sidney. Maar de grootste inspiratie komt van The Go-Go’s, een Amerikaanse popgroep uit de jaren 80, die geheel uit vrouwen bestond. De show begint dan ook met hun bekendste hit: ‘’We Got The Beat.’’
Met het luide applaus en gefluit van het publiek en de vele staande ovaties, zou je verwachten dat de show een enorme omzet maakt. Dat is, helaas, niet het geval en de stopdatum staat op 6 januari. Families, tieners en The Go-Go’s fans zijn dol op de show, de critici, senioren (de generatie die het meeste geld naar Broadway shows brengt) en toeristen helaas niet. Ergens kan ik dat ook wel weer begrijpen, het is niet je gemiddelde Broadway show. We ontmoeten een Drag Queen, een non-binair orakel en een lesbische prinses.
Ik denk dat het wel een show is die op dit moment hard nodig is. Iedereen kan zich herkennen in een van de karakters. Alle seksualiteiten, geslachten en lichaamsfiguren worden behandeld. Ik wil nu niet generaliseren, maar de gemiddelde (heteroseksuele) Amerikaan is hier wellicht nog niet klaar voor. Maar voor de jonge generatie is deze show ontzettend belangrijk. Ik betreur het dat dit nu wordt ‘’weggenomen.’’
Maar Head Over Heels is meer dan body-positivity en ‘’promotie voor de LGBT-community’’. Deze musical stopt op briljante wijze de muziek van The Go-Go’s in haar verhaal. Veel jukebox musicals proppen zo veel mogelijk herkenbare liedjes in twee uur tijd, bij Head Over Heels voelt dat totaal niet zo. Er was geen moment dat ik dacht: ‘’Nou jongens, jullie proberen nu iets TE hard. ’’ Het voelt niet geforceerd en lied en dialoog vloeien perfect in elkaar over. Het is ook een ontzettend volle show. Het decor is prachtig, het ensemble (dat slechts uit 8 dansers bestaat, maar constant vanuit elke hoek lijkt te komen) is fantastisch en het lichtwerk is enorm gaaf.
Dat volle heeft goede en slechte kanten. Er is ontzettend veel te ontdekken, maar als je even niet op let, raak je de draad kwijt. Mijn Engels is prima, maar het duurde even voordat ik dat oud Engelse kon verwerken. Als Engels niet je eerste taal is, kan dit afschrikken. Ik heb veel toeristen de zaal zien verlaten tijdens de intermissie. Spijtig, maar begrijpelijk. Maar de show is vrolijk en zit propvol positivisme. Ik denk dat tekst uiteindelijk niet het belangrijkste element is.
De show geeft veel mensen de kans om eindelijk ‘’zichzelf’’ op een podium te zien. Ik betreur het zeer om dat fenomeen te zien verdwijnen. Normaal raad ik aan om een show juist wel of niet te zien, dat gaat nu natuurlijk lastig. Maar als je toevallig nog die last minute vlucht naar New York City kan boeken, zeker doen!
Louka Hakvoort is 20 jaar en woont een jaar als Au Pair in Amerika. Eind januari gaat ze (helaas) weer terug naar Nederland. Ze woont op een uur afstand van New York City en woont vrijwel iedere zondag een musical/theaterstuk bij. Haar lievelings musicals zijn Les Miserables, the Book of Mormon, Heathers en Soldaat van Oranje. Speciaal voor Musicalweb.nl schrijft ze over haar ervaringen in de reeks #lifeonbroadway.
